Mark van der Schaaf

De medische wereld leeft van ontkenningen. Geen obesitas, geen hypertensie, geen afwijkende bloedwaarden, noteert de oncoloog. En er staat in mijn dossier een grote niet, zegt ze, waarna ze uitlegt dat het niet klopt dat genoteerd werd dat de vlekken in mijn longen door de chemokuur van negen jaar geleden zijn verdwenen. Het was immers geen uitgezaaide teelbalkanker, maar sarcoïdose. En dat verdwijnt niet door de chemo, maar verdwijnt (in mijn geval) vanzelf. Andere patiënten krijgen hormoonkuren.

Volgend jaar is formeel de laatste controle. Dan word ik hopelijk genezen verklaard. Toch sluimert er een risico in mij, helaas versterkt door de chemo. Mijn cholesterol was vorig jaar namelijk te hoog. Gek genoeg kan ik mij die uitkomst niet herinneren. Dit jaar is het cholesterol niet gemeten, dat gebeurt pas volgend jaar. Mijn arts hoopt dat ie dan onder de 5 zit. Ik verzuim te vragen hoe hoog het dan was en lees later online dat je een hoog cholesterol hebt als je boven de 5 mmol/l zit. Boven de 8 mmol/l is het zelfs sterk verhoogd. En dat kan leiden, zegt de arts voorzichtig, tot een hartinfarct.

Mijn arts wil voorkomen dat ik ‘aan de medicijnen moet’ om het cholesterol te verlagen. Een dieet kan helpen. Ik ben niet ongerust, maar thuis merk ik irritatie dat het ene het andere in de hand werkt. Dat het predicaat volledig gezond niet voor mij opgaat. Zelfs al voel ik me sterk, gezond en vitaal. En gelukkig… laat ik dat niet vergeten.